Vorige week kwam ik een oproep tegen om lid te worden van een nieuwe Facebookgroep: Werkdruk in het onderwijs. ‘Ervaar je als docent een hoge werkdruk? Dan ben je zeker niet de enige. Deze groep is voor docenten om met elkaar ervaringen uit te wisselen over werkdruk. Nodig vooral collega-docenten uit voor deze pagina!’ Interessanter dan de Facebookgroep zelf waren de reacties die eronder stonden: ‘Dan kunnen we het er in het weekend over hebben, om te zorgen dat de werkdruk minder wordt... Of elkaar vertellen hoe zwaar we het hebben’, of nog opvallender: ‘Ik ervaar geen werkdruk meer. We hebben een goede leidinggevende op onze school.’
Een paar dagen later kreeg ik de speciale ‘Werkdrukspecial’ van het CNV in handen. Een magazine helemaal volgeschreven over werkdruk met als belangrijkste oplossing het maken van een werkdrukplan. Ik ben er nog niet uit of dit hetzelfde is als werkverdelingsplan, maar ach, een plannetje meer of minder in de kast doet er ook niet zoveel toe.
Wat is het toch dat elk probleem in ons land opgelost kan worden door het maken van een plan of een protocol? Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een protocol of een plan voor. Terwijl het maken van, het praten over, het schaven aan en het bespreken van die plannen met alle geledingen juist een van grootste werkdrukverhogende activiteiten is. Wie doorbreekt nu eens die vicieuze cirkel? Van de politiek hoeven we het niet te verwachten. Die weten allang dat het maken van een plan veel goedkoper is dan het echt oplossen van het probleem, namelijk kleinere klassen mogelijk maken en niet alleen op het platteland. Ik gun iedere school een ‘kleinescholentoeslag’ maar nu wordt deze betaald door de stadsscholen die net niet genoeg leerlingen hebben om in aanmerking te komen voor gewichtengelden.
Maar zolang dit inzicht niet gedeeld wordt door de overheid en vakbonden, hebben we als bestuurders en schoolleiders nog wel een andere taak: onze leerkrachten in bescherming nemen. Niet door het maken van een nieuw plan, maar juist het afschaffen ervan. Eva Naaijkens beschrijft het in datzelfde CNV-blad op de volgende manier: ‘Een van de eerste maatregelen die nam toen ik schoolleider werd, was het afschaffen van het taakbeleid en de vele werkgroepen en commissies die de school telde. Wat aan taken overbleef, werd heel ouderwets in een schema gezet en in de teamkamer opgehangen. Teamleden schreven zich, zonder te letten op uren, in voor de diverse taken. Er werd niet meer gekeken of iedereen wel genoeg deed, maar het werk werd vanaf dat moment in gezamenlijkheid gedaan.’
De belangrijkste taak van een bestuurder of een schoolleider is ervoor zorgen dat leerkrachten genoeg tijd en ruimte hebben om kinderen goed onderwijs te geven. Misschien werkte die leerkracht aan het begin van dit stukje wel op de school van Eva.
Herman Langhorst is voorzitter College van Bestuur Stichting KindPunt; kindcentraal onderwijs van 0 tot 12. Een stichting met vijf kleurrijke, breed toegankelijke scholen met een christelijke identiteit. Hij streeft naar optimale ontplooiing voor alle leerlingen binnen een veilig klimaat. Iedereen moet zich gerespecteerd en geaccepteerd voelen.
Copyright PO Management
