‘Het kind centraal’ is waarschijnlijk het meest gekozen motto voor scholen en besturen in het basisonderwijs. Na een korte zoektocht op internet kwam ik erachter dat ook heel wat zorgverleners en kinderopvanginstellingen het kind centraal hebben staan. Voor ouders natuurlijk een geruststellende gedachte, maar wat komt er in de praktijk van terecht?
De afgelopen maanden heb ik geworsteld met de invoering van de Wet Werk en Zekerheid. Ondanks protesten en terechte bezwaren uit het veld, moest het bijzonder onderwijs zich gaan houden aan de vrijwel onuitvoerbare regels van deze wet. Niet eerder heb ik als bestuurder te maken gehad met het uitvoeren van zulke dwaze regels. Meestal lukt het mij aardig om, ondanks alle veranderingen, krappe financiën en andere calamiteiten, iets te bedenken waardoor ik toch kan blijven zeggen dat het kind binnen onze organisatie centraal staat. Helaas, deze keer is me dat niet gelukt. Ik heb afscheid moeten nemen van goede leraren, vervangingen moeten stoppen, andere vervangers moeten zoeken, om het ontstaan van verplichtingen te voorkomen. Stuk voor stuk beslissingen die allesbehalve in het belang van het kind waren (en overigens ook niet van de leraren).
Hierdoor ben ik gaan nadenken over het motto van ‘onze’ vakbonden en overheid (wat mij betreft valt de PO-Raad hier ook onder). Waarom moest koste wat kost de wet ook voor het bijzonder onderwijs gaan gelden? Het kind centraal? Ik vermoed dat eigenbelang en het voorkomen van gezichtsverlies een veel belangrijkere rol hebben gespeeld. Minister Asscher, het sociale gezicht van het kabinet, kon zich geen nederlaag veroorloven. Een uitzondering maken voor profvoetballers was tot daar aan toe, maar het basisonderwijs ontzien? En de vakbonden? Die zijn blijkbaar zo verblind door het ledenverlies dat ze oprecht geloven dat ze iets goeds gedaan hebben voor beginnende leerkrachten. Wanneer dan in de praktijk blijkt dat het averechts uitwerkt, is de weg terug te moeilijk en kun je altijd nog de schuld geven aan de bestuurders die het allemaal niet goed begrepen hebben.
De meeste bestuurders die ik ken, hebben zelf voor de klas gestaan en weten precies wat er allemaal bij komt kijken om het kind centraal te stellen. Ze zullen er alles aan doen om de leraren zoveel mogelijk uit de wind te houden, zodat zij zich helemaal kunnen richten op het kind. Ik zie het als mijn belangrijkste taak om de leraren de ruimte en de mogelijkheden te geven om hun taak zo goed mogelijk uit te voeren en met hen op zoek te gaan naar verbeteringen. Wat zou het mooi zijn als vakbonden en overheid diezelfde instelling zouden hebben. Misschien wordt mijn functie dan wel voor een groot deel overbodig, maar dat heb ik er graag voor over. Tot dat moment blijft het motto echter: ‘Het kind centraal, tenzij vakbonden en overheid dit onmogelijk maken’.
Herman Langhorst is voorzitter College van Bestuur Stichting KindPunt; kindcentraal onderwijs van 0 tot 12. Een stichting met vijf kleurrijke, breed toegankelijke scholen met een christelijke identiteit. Hij streeft naar optimale ontplooiing voor alle leerlingen binnen een veilig klimaat. Iedereen moet zich gerespecteerd en geaccepteerd voelen.
Copyright PO Management
