Het model van Lobèl
Als iedereen rechtsaf gaat, dan heb ik vaak de onbedwingbare neiging linksaf te slaan. Dat obstinate gedrag kan ik maar heel moeilijk onderdrukken, ook al weet ik dan dat ik óf de verkeerde afslag neem, óf een roepende in de woestijn ben.
Tegenwoordig moeten alle onderwijskundige theorieën evidencebased zijn. En als ik weer een fantastische presentatie heb gekregen van een of andere hotemetoot, dan willen mijn gedachten nog wel eens afdwalen naar mijn eigen lagereschooltijd. Dan moet ik denken aan juffrouw Lobèl. Ik kreeg haar in de vierde klas. Een geweldige juf. Echt. Werkelijk een verademing met de juf die ik in de tweede klas had gehad. Daartussenin zat een meester. Hij was wel aardig, maar als ik hem op de keper beschouw, heeft hij toch niet zoveel indruk op mij gemaakt.
Juffrouw Lobèl was een juf die vol liefde en met een grote betrokkenheid en enthousiasme mij het gevoel gaf dat ik het helemaal goed deed. En wat ik niet goed deed, bedekte ze met de mantel der liefde. Dat gevoel heeft ze ongetwijfeld ook aan de andere 34 kinderen in de klas gegeven, maar daar was ik mij op dat moment niet van bewust.
Juffrouw Lobèl haalde werkelijk elke dag het beste in mij naar boven. Niets leek haar te veel te zijn om mij nog harder te laten werken, zodat ik mij met een nietsontziende overgave stortte op de onderwerpen die werden aangedragen. Ze gaf complimenten, sloeg een arm om me heen als het even niet lukte, lachte mee als ik dacht dat ik iets leuks gemaakt had en stimuleerde mij nog verder te gaan als ik klaar was. Elke dag ging ik fluitend naar school, het jaar vloog voorbij en het jaar sloot ik af met werkelijk verbluffende cijfers. Nooit meer heb ik beter gepresteerd. Haar aandacht, toewijding en liefde voor mij – nogmaals, dat gevoel gaf ze ongetwijfeld aan iedereen – was een onmetelijke stimulans om tot ongekende hoogten te stijgen.
Natuurlijk heeft Marzano gelijk, al zijn theorieën zijn uitgebreid getest, natuurlijk heeft Howard Gardner gelijk met zijn ideeën over meervoudige intelligentie en de coöperatieve leerstrategieën die hij daaraan verbonden heeft. En natuurlijk hoef je ook niet de theorieën van Maria Montessori direct overboord te gooien. Elk kind verdient persoonlijke aandacht en heeft ruimte nodig om zich goed te ontplooien.
Toch kunnen ze met al hun theoretische kennis in de verste verte niet tippen aan de ogenschijnlijk simpele, maar welgemeende interesse van juffrouw Lobèl. Alles is liefde. Liefde voor de drukke kinderen, voor de stille kinderen, voor de zwakke broeders en voor de bollebozen. Als een leerkracht over die bijzondere gave beschikt – eigenlijk vind ik het een conditio sine qua non – dan zit ieder kind lekker in zijn vel en ontwikkelt het zich optimaal. Geen kind staat dan alleen, geen kind voelt zich dan tekortgedaan of aan de zijlijn staan. Passend onderwijs pur sang.
Ik ben er honderd procent van overtuigd dat een dergelijke leerkracht pas echt het verschil maakt. Daar kan geen enkel theoretisch model, hoe goed onderbouwd ook, tegenop. Als ik moet kiezen tussen Marzano en het ‘Model van Lobèl’, kies ik blind voor het laatste.
Deze column is geschreven door
Frank Stienissen, PO Management
Frank Stienissen is hoofdredacteur van PO Management.
Frank Stienissen bekijkt het onderwijs met verwondering, een knipoog en een glimlach. Het boek Onderwijsvitaminen bevat een selectie van de columns die Frank de afgelopen jaren voor diverse onderwijsbladen geschreven heeft.
De onderwijsvitaminen zijn voor de werkvloer bestemd, voor de schoolleider en de leraar die het beste uit het kind én uit zichzelf wil halen. Ter lering en vermaak. Niet meer, niet minder. De aanbevolen wekelijkse dosering zorgt voor meer motivatie en inspiratie op school.
Met uw account kunt u het e-book Onderwijsvitaminen gratis downloaden op http://www.pomanagement.nl/whitepaper/179/.
