Afgelopen week kreeg ik een mailtje van een ambtenaar waarin hij, op verzoek van de gemeenteraad, vroeg of wij aandacht wilden gaan besteden aan ‘wildplassen’. We mochten zelf kiezen bij welk vak: gezond gedrag, burgerschap, biologie of bijvoorbeeld kanjertrainingen, maar het zou toch wel fijn zijn als de leerkrachten hier aandacht aan zouden willen besteden. Uiteraard heb ik hier direct een werkgroep voor in het leven geroepen die een lesbrief moest gaan maken. Dat ging overigens niet zo gemakkelijk als het op het eerste gezicht lijkt. Immers, de gemiddelde juf heeft weinig ervaring met wildplassen en mannen zijn zeldzaam in het basisonderwijs. Volgens een aantal werkgroepleden zou teamteaching een uitkomst kunnen bieden, maar gelukkig vond een ander lid een duidelijk instructiefilmpje op YouTube. Ene Najib Amhali legt het begrip duidelijk en aanschouwelijk uit. Met zo’n instructiefilmpje moet het zelfs voor een juf mogelijk zijn om deze lesbrief te kunnen volgen.
Helaas is alleen de uitwerking van dit verzoek gebaseerd op fantasie. Steeds vaker wordt er een beroep gedaan op het onderwijs om een maatschappelijk probleem op te lossen. Nu heeft de Tweede Kamer, na een motie van de Partij voor de Dieren, besloten dat het vak ‘Duurzaamheid’ een onderdeel moet worden van het lesrooster. Zelfs de VN schijnt deze aanvulling op ons onderwijs te ondersteunen. Niet dat ik daar, sinds de zwartepietendiscussie, erg van onder de indruk ben. Voor de duidelijkheid, ik ben niet tegen duurzaamheid, gezond gedrag of burgerschap. Waar ik tegen ben, is het gemak waarmee maatschappelijke instellingen en politici problemen over de schutting van het onderwijs gooien. Alsof onze opdracht al niet omvangrijk genoeg is. Uitgeverijen zullen zich al in de handen wrijven bij de gedachte dat ze nu ook nog digilessen ‘duurzaamheid’ kunnen gaan verkopen.
Maar alle gekheid op een stokje. Wat denken de heren en dames politici eigenlijk wel van onze onderwijsprofessionals? Denken ze nou echt dat leerkrachten zonder deze aansporing van de overheid geen aandacht zouden besteden aan gezond gedrag, burgerschap en duurzaamheid? Dat we dan geen aandacht zouden schenken aan normen en waarden, fatsoen en respect voor elkaar, de natuur en andermans spullen?
In de afgelopen jaren wordt vaak gewezen op het onvolprezen Finse model. En juist in Finland heeft de overheid vertrouwen in de leerkracht en wordt zijn professionele ruimte gerespecteerd. Men blijkt prima zonder een instituut als de inspectie te kunnen. Beleid wordt gemaakt met leerkrachten en niet voor leerkrachten. We hebben geen politici nodig die menen van alles op het bordje van de leerkracht te kunnen leggen. Geef leerkrachten ruimte en vertrouwen, zij weten heel goed wat ze aan kinderen wel of niet moeten meegeven. Daar zijn ze voor opgeleid.
Herman Langhorst is voorzitter College van Bestuur Stichting KindPunt; kindcentraal onderwijs van 0 tot 12. Een stichting met vijf kleurrijke, breed toegankelijke scholen met een christelijke identiteit. Hij streeft naar optimale ontplooiing voor alle leerlingen binnen een veilig klimaat. Iedereen moet zich gerespecteerd en geaccepteerd voelen.
Copyright PO Management
